Chris Hall deinst niet terug voor extreme uitdagingen. Hij introduceerde de 107-uitdaging (107 dagen achter elkaar 107 kilometer fietsen) en de zogenaamde Trenching-uitdaging op Box Hill, waarbij hij de bekende klim in Engeland 91 keer achter elkaar reed. Hij onderneemt deze uitdagingen niet alleen om zijn eigen grenzen te verleggen, zijn voornaamste doel is om meer bewustzijn onder mannen te creëren als het gaat om het belang van een goede geestelijke gezondheid. De 7 Everests-uitdaging is daar geen uitzondering op. Zijn doel om 7 dagen achter elkaar hetzelfde aantal hoogtemeters als de Mount Everest te maken was zijn zwaarste tot nu toe.
Het concept van Everesting is hartstikke eenvoudig: kies een willekeurige heuvel, waar ook ter wereld, en beklim die in één rit net zo vaak tot je 8.848 meter hebt geklommen, de hoogte van Mount Everest.
Volgende uitdaging
Het 7 Everests-project vloeide op een natuurlijke manier voort uit eerdere uitdagingen. Ik wilde anderen laten inzien dat mensen die ergens mee worstelen, het elke dag van de week op elk moment zwaar kunnen hebben. Met de zeven beklimmingen boots je dat in feite na. Geestelijke gezondheid is niet iets simpels. Het is heel lastig om aan je eigen gezondheid te werken. Het kost ook veel kracht om je kwetsbaarheid en zwakte te tonen. Ga maar na wat het kost als jezelf moet openstellen en tegen anderen moet zeggen: 'Ik voel me niet oké'. Of als je je vrienden en familie om steun moet vragen. Dat is waar het in deze uitdaging voor mij om draait... Naast een heleboel klimmen natuurlijk.
Ik koos de Stwlan Dam in Wales vooral om één reden. Het is een afgesloten weg. De klim is relatief steil, gemiddeld net onder de 10 procent. Er zitten een paar scherpe bochten en haarspeldbochten in die veel steiler zijn. Daarnaast is dat deel van Wales berucht om het slechte weer. Maar daar maakte ik me niet al te veel zorgen om, want daar heb je toch geen controle over.
Fantastische prestatie
Dit was zonder twijfel de moeilijkste uitdaging die ik ooit heb gedaan. Zowel fysiek als mentaal. Ik heb me volledig op de uitdaging gestort en ik denk dat dat tegen het einde ook wel merkbaar was. Ik word nog steeds erg emotioneel als ik eraan terugdenk, wat echt laat zien hoeveel het voor mij heeft betekend. Een van de grote struikelblokken bij Everesting is, denk ik, dat het een bijna gewone uitdaging is geworden. Veel mensen hebben hem tijdens de pandemie gedaan. Zelfs voor mij is één Everesting al een enorme prestatie. Dus iedereen die er één gedaan heeft, moet niet het gevoel hebben dat het niets voorstelt. Ik denk dat een Everesting in zekere zin vergelijkbaar is met het lopen van een marathon. Mensen wagen het er vaak nog een keer op.
Om eerlijk te zijn had deze uitdaging geen gemakkelijke elementen. Wij (ik en het geweldige ondersteuningsteam) hadden het vanaf het begin zwaar te verduren. Storm, hagel, regen - we kregen van begin af aan van alles over ons heen. Een moment dat me is bijgebleven, is de eerste afdaling vanaf de top langs de haarspeldbochten, geheel in de regen. Het bovenste deel van de klim was opnieuw geasfalteerd, dus als het droog is, is het ongelooflijk snel en fijn rijden. Maar als de weg nat is, is die net een ijsbaan. De fiets glijdt letterlijk door de bochten en de remmen blokkeren. Dat maakte me angstig.
Gewijzigd plan
Het slechte weer veranderde de uitdaging volledig. Toen we eenmaal wisten dat ons een week van zeer wisselvallige omstandigheden te wachten stond, werd veiligheid nog belangrijker. Het werd meer een kwestie van elke dag zo goed mogelijk overleven en zo veilig mogelijk door de dag komen. Ik maakte nog steeds mijn uren, maar dat betekende dat we soms ons plan moesten bijstellen en op de stationaire trainer de Alpe Du Zwift op moesten fietsen.
DURA-ACE en ULTEGRA
Voor de 7 Everests koos ik de geweldige Cervélo R5. Er zijn nogal wat interessante aspecten aan deze fiets. Hij weegt slechts 6,8 kilo met pedalen, bidonhouders en fietscomputer. Hij is hoofdzakelijk afgemonteerd met DURA-ACE 9150 11-speed, alleen heeft hij een ULTEGRA Di2-achterderailleur. De reden hiervoor is dat een lange ULTEGRA derailleurkooi het mogelijk maakt om een cassette met 34 tanden te monteren.
Ik reed met 50/34 kettingbladen en crankarmen (170 millimeter) met een DURA-ACE-vermogensmeter. Qua banden koos ik voor de Schwalbe Pro One. De voorband heeft een transparante zijwand en de achterband met een breedte van 28 millimeter is geheel zwart. De reden dat ik voor afwijkende banden ging, is dat de achterbanden door het vele remmen en contact met het wegdek versleten waren. Het leek me het beste om er na een paar dagen een nieuwe voorband te leggen (de transparante band had er vóór de uitdaging al een paar duizend kilometer op zitten, ik hou niet van verspilling en wil banden helemaal op rijden. Het is geen grote klus om een nieuwe te monteren en ik had gewoon geen nieuwe met transparante zijwand). Voor wat betreft remmen ging ik voor de uitstekende DURA-ACE modellen met een remschijf van 160 millimeter vooraan en eentje van 140 millimeter achteraan.
Ik gebruikte een stuurpen van 130 millimeter en een stuur met een breedte van 40 centimeter. Ik heb framemaat 54 maar rij met een lange stuurpen en flinke zadelpen omdat ik lange armen en benen heb maar een kort bovenlichaam. Voor wie het wil weten: ik ben 1,83 meter. Het zadel is een Pro Stealth. En dan is er nog die laklaag. Het is een heel speciale Jumbo Visma frameset met een gouden watertransfer over het ruwe carbon. Cervélo heeft deze kleur gebruikt om mensen te prikkelen met de nieuwe R5.
Op jezelf letten
Ik deed deze uitdaging in de eerste plaats om mensen bewust te maken van het belang om aan je mentale gezondheid te werken. Daarnaast wilde ik geld inzamelen voor Movember en de ongelofelijke steun en hulp die ze aan mensen geven. Het is een fantastische liefdadigheidsinstelling en ze hebben mij in de loop der jaren al meermaals geholpen met advies en begeleiding wanneer ik of vrienden het moeilijk hadden.
De juiste mensen
Mijn ondersteuningsteam was ronduit geweldig, maar zij zijn niet de enige mensen die een compliment verdienen. Mijn belangrijkste steunpilaar was Jimmi van Attacus, die me in de loop der jaren bij zoveel uitdagingen heeft gesteund en mij zelfs beter kent dan ik mezelf ken. Hij geeft leiding als ik uitdagingen aanga. Mijn gezondheid en veiligheid zijn het allerbelangrijkste. Ik kan er altijd op vertrouwen dat Jimmi de juiste beslissingen voor me neemt, zelfs als dat niet de beslissingen zijn die ik graag wil horen. Vervolgens had ik Jack en Andy die de uitdaging fotografeerden en filmden. Dit was de eerste keer dat Jack me vergezelde bij een uitdaging. Hij is een ongelooflijk getalenteerde fotograaf. Gedurende de week werd hij een soort tweede moeder voor me. Hij zorgde dat ik altijd eten en water had, gaf me een omhelzing op z'n tijd en hield ook continu de airbnb waarin we verbleven netjes. Andy, tot slot, heeft me de afgelopen jaren bij verschillende uitdagingen bijgestaan. Hij is een heel positief mens. Zeker in moeilijke tijden is het fijn om die positiviteit te voelen. Hij heeft een aanstekelijke lach die me steeds aan het lachen maakt. Bovendien is hij een goede videograaf/ filmer. Zonder deze drie was de uitdaging niet mogelijk geweest. Ik ben hen heel veel dank verschuldigd.
Het draait allemaal om steun
We ontmoetten Dion, een man uit de buurt die spijtig genoeg zijn zoon verloor door zelfmoord. Hij is de persoon voor wie ik deze uitdaging aanging. Dion en zijn familie hebben veel verdriet gehad om het verlies van Josh, maar ze hebben geprobeerd om dat om te zetten in iets positiefs. Ze hebben een liefdadigheidsinstelling opgericht ter nagedachtenis aan Josh, genaamd Josh's Lighthouse Project. Neem zeker een kijkje. Ze bieden geweldige hulpverlening aan mensen die daar misschien niet zo gemakkelijk zelf aan kunnen komen. Emily van Attacus stuurde me ook altijd berichten. Ze gaf me steun. Mijn vrienden Francis en Daisy kwamen een paar dagen langs om me gezelschap te houden en om voor me te zorgen, zodat de ondersteuningsploeg ook een beetje rust had. Francis heeft bovendien een paar geweldige video's van de uitdaging gemaakt. Louise van The Internationelles bracht ook veel tijd met me door. Ze reed alleen even op en neer om de kinderen naar school te brengen en op te halen. Tot slot moet ik mijn partner Fee en onze hond Marshall noemen. Ze hebben me altijd gesteund met al mijn eerlijk gezegd stomme ideeën. Ik heb ongelooflijk veel geluk met zulke goede support. Daardoor kon ik er vol voor gaan. Ik werd bij de uitdaging trouwens ook vergezeld door verschillende mensen die onderweg of met hun stationaire trainers meededen. Bedankt allemaal, deze uitdaging heb ik voor en door jullie gedaan!
Deel dit artikel
