De Ronde van Erwin

Jeetje, de Ronde van Vlaanderen. Wat kun je daar nou over schrijven wat niet al vele malen eerder is verteld door anderen? De hoogmis kent vele gezichten en nog veel meer verhalen. Ieder jaar weer een nieuwe editie die ongeveer hetzelfde, maar toch precies helemaal anders is dan alle edities ervoor. En precies dat maakt dat er eigenlijk altijd wel weer iets nieuws te vertellen valt over die - als je het mij vraagt - prachtigste der eendagskoersen. En het beleven van een van die verhalen was precies waarvoor ik met goede vriend Dave op pad ga, als speciale verslaggevers slash superfans. Ik met meerdere bezoeken onder de gordel als ervaringsdeskundige en Dave - tot nu toe fanatiek bankzitter - als groentje bij de koers.

Ons verhaal brengt ons op vrijdagavond naar Ronse, een stadje op de grens van Vlaanderen en Wallonië. Met z’n Oude Kruisberg zit Ronse diep in de finale van de wedstrijd en het is op steenworp afstand van de Oude Kwaremont de perfecte uitvalsbasis voor een bezoekje aan de koers. Die koers zou zondag verreden worden, maar niet voordat we eerst zelf hadden geproefd van het kasseiengeweld waar de koers om bekend staat.

Met zo’n 16.000 andere fietsers staan we op zaterdagmorgen vroeg aan de start in Oudenaarde. De Toertocht begint zowel hier, als bij de officiële wedstrijdstart in Antwerpen. Het laatste is echter dusdanig ver weg dat alleen de langste afstand van de toertocht er start. Zo bont maken wij het niet dit jaar. We willen ervaren, maar zeker ook genieten. We kiezen voor de 144 kilometer afstand, waarbij we de meeste en bekendste beklimmingen, kasseistroken en -hellingen tegenkomen en als het goed is ook nog op tijd terug zijn voor een biertje na de finish. 144 kilometer is daarnaast zeker in Vlaanderen geen kattenpis.

De rit is geweldig georganiseerd. 16.000 mensen klinkt veel, en dat is het ook. Toch ervaren we door de verschillende starttijden nooit een gevoel van extreme massa. Willen we alleen rijden, dan kan dat prima. Willen we schuilen voor de vandaag koude noordoosten wind, dan is er altijd wel een groep fietsers te vinden die ons tempo rijdt. Het is een gezellige dag. Iedereen lijkt vrolijk en geniet van de plek waar we fietsen. De aankleding voor de dag van morgen staat overal al overeind waardoor we ons allen net als de echte profs voelen… alleen dan een stuk langzamer en met wat meer gekraak en gekreun.

Vlaanderen is prachtig draaien en keren, maar vooral bekende stroken en beklimmingen spreken echt tot onze verbeelding. Vanaf de Koppenberg raken we in de finale van de wedstrijd terecht. Tijdens de toertocht zijn we nu pas halverwege. Wie de beroemde filmpjes kent, weet dat hier tijdens de cyclo vaak gelopen wordt, zo ook vandaag. Toch weten Dave en ik onze weg helemaal naar de top van de steile Koppenberg te fietsen, gesteund door de vele aanmoedigingen van andere deelnemers en fans langs de weg… want ook die zijn er tijdens de toertocht in grote getalen. Na een prachtige finale over de Oude Kwaremont en de Paterberg rijden we uiteindelijk in een mooi treintje de laatste 12 kilometer richting de finish. Na zo’n prachtige slijtagetocht onder de officiële finishboog door fietsen geeft een fantastisch gevoel! We vieren het met een biertje en burgertje na in de heerlijke lentezon. Ons weekend kan nu al niet meer stuk terwijl het mooiste nog moet komen.

De volgende dag is het zover… de hoogmis! Waar ik de jaren voor Covid vaak op de Oude Kwaremont te vinden was, hebben Dave en ik dit jaar beiden een perspas om onze nek, we zijn immers verslaggevers. Trots glunderend lopen we met onze pasjes over de Grote Markt van Oudenaarde, waar we de teampresentaties en later de start van de dameskoers van dichtbij aanschouwen. De zon schijnt en de sfeer is goed. We zijn duidelijk niet de enige die blij zijn om hier te zijn, want ook menig wielrenster geeft aan blij te zijn dat het publiek er weer bij aanwezig is dit jaar. Iedereen heeft er zin in vandaag!

Na een passage van de mannen op de Grote Markt en een vette hap later, bewegen we ons richting de finish. De mannen moeten bij aankomst daar nog zo’n 60 kilometer fietsen, maar toch vliegt de tijd voorbij. We nestelen ons tegenover een groot LED scherm, waarop de we koers nauwlettend in de gaten houden. Nagelbijtend vliegt de tijd voorbij en voor we het weten turen we over de boarding in de verte. De laatste kilometer van de koers is aangebroken, en waar het Pogacar niet lukte VdP te lossen op de Paterberg koersen ze nu samen af op de meet. Het linkeroog houden we op het scherm en het rechter op de stipjes in de verte. We weten niet waar we het moeten zoeken maar een ding is zeker, de adrenaline giert door onze lijven en dat wordt met iedere passerende meter alleen maar meer. Het is uiteindelijk Van der Poel die als eerste z’n band over de streep drukt en daarmee voor onze ogen de Ronde van Vlaanderen wint. We schreeuwen het zo hard uit van geluk dat we vrezen dat ons geluid op tv nog hoorbaar moet zijn geweest… gelukkig bleken we niet de enigen die hard aan het juichen waren.

Plukjes renners rollen over de streep tot uiteindelijk de bezemwagen passeert en de mannenkoers officieel gedaan is. Nauwelijks is ons adrenalinepeil gezakt, of hij stijgt alweer tot grote hoogtes. De vrouwenkoers nadert zijn climax en nog steeds staan we vlak bij de finish om minuten later Belgisch trots Kopecky in haar driekleur te zien winnen. Het gejuich vanuit het publiek is ditmaal nog meer oorverdovend dan bij de winst van Mathieu. Wielrennen is hier in België religie en dat merken we al het hele weekend, hier misschien nog wel het duidelijkst. We genieten volop mee.

Bij de podiumceremonie hebben we geluk. Met onze perspassen staan we zomaar vooraan en kunnen we als superfans van dichtbij aanschouwen hoe de champagne door de lucht spuit terwijl onze wielerhelden worden gehuldigd. Vaak zagen we dit al op tv, maar in het echt is alles nog zoveel mooier. Als klap op de vuurpijl weten we onze handen te leggen op twee nog half gevulde champagneflessen, achtergelaten door de renners op het podium. Wat de renners niet hoeven, smaakt ons prima. Ons weekend kan niet meer stuk.

We sluiten de dag af op de Grote Markt samen met de vele fans die er na afloop van de wedstrijd ook zijn blijven hangen. Terwijl de koers voorbij is en voor onze ogen alweer wordt afgebroken, vieren we het feestje nog even goed na. Het volksfeest in Oudenaarde en vele andere plekken en kroegen in Vlaanderen gaat nog door tot in de late uurtjes… want ook dat is koers in België.

Ons oordeel vellen over dit prachtige weekend is eenvoudig. Koers bezoeken is altijd mooi, maar de Ronde bezoeken is fantastisch! Het is natuurlijk niet de beste manier om de wedstrijd zo gedetailleerd te volgen als thuis voor de buis, maar de ambiance rondom zo’n wedstrijd is onevenaarbaar en altijd de moeite waard. Vermenigvuldig dit met de grootsheid van de Ronde van Vlaanderen en je komt op iets uit dat met geen pen te beschrijven is. De tocht, de wedstrijd, de kasseien en het bier. De Ronde van Vlaanderen is een volksfeest van de bovenste plank en daar moet je als wielerfan een keer bij aanwezig zijn geweest. Schrijf hem maar vast op voor volgend jaar.