The Super Classic 2.0 - One Classic to rule them all

Van de beklimmingen van de Cauberg, de Muur van Huy en de Muur van Geraardsbergen één dag, gaat een wielerhart sneller kloppen. Voeg daar een dag bij met de Koppenberg, Kemmelberg, Carrefour de l'Abre en een paar verborgen pareltjes en je hebt het recept voor de Superklassieker. Een eerbetoon aan de beroemde voorjaarsklassiekers op bekende en minder bekende wegen. Een idee van Nas-Raddine Touhami, ondersteund door SHIMANO. In versie 2.0 van Superklassieker wist hij nog meer klassiekers, meer beklimmingen en meer kasseienstroken te combineren tot een inspirerend geheel.

Vorig jaar reden we de Superklassieker onder vreselijke omstandigheden. De 335 kilometer van deze heroïsche eerste editie voelden, door de regen en tegenwind, als 500. Niet voor herhaling vatbaar. Daarbij draait de Superklassieker niet om de grootste afstand, meeste hoogtemeters of snelste tijd, maar om de belevenis en het avontuur. Vermengd met een gezonde dosis afzien. Daarom besloot ik om er een tweedaagse van te maken. Ook omdat in de eerste versie twee monumenten ontbraken: de Muur van Geraardsbergen en de Kemmelberg.

Met dat in het achterhoofd begon ik met het bouwen van de route in Komoot. Een heerlijke bezigheid. Belevenissen, highlights, streetview en met name kaartlezen zijn de hoofdingrediënten. Net als een schilderij moet je zo'n route tijdens het maken altijd een paar keer plannen. Je kijkt en brengt verbeteringen aan tot je je meesterwerk hebt.

Het concept is simpel. Ik wil de wegen en beklimmingen van de belangrijkste voorjaarsklassiekers verbinden met de mooiste binnenwegen die ik kan vinden. Dag 1 bestaat uit de Amstel Gold Race, Luik-Bastenaken-Luik, de Waalse Pijl, de Brabantse Pijl en Omloop het Nieuwsblad. Om na 245 kilometer en zo'n 3000 hoogtemeters te eindigen met de Muur van Geraardsbergen.

We starten dag 2 met 'Vlaanderens Mooiste'. Vlaamse namen als de Haaghoek, Eikenberg, Koppenberg, Taaienberg, Paterberg en de Oude Kwaremont zijn de eerste testen. Dan volgt de lange weg naar Ieper die ons door de streek van de finale van de E3 Prijs voert. Maar hier mijd ik de grotere en bredere wegen als de pest. Liever kies ik voor de meanderende wegen door de Vlaamse akkers. Ieper is dit jaar voor het eerst startplaats van Gent-Wevelgem. Een koers met alle allure van een monument. Wie herinnert zich niet de stormachtige editie vol waaiers die Luca Paolini won, waarin renners de greppels in werden geblazen? Deze streek is prachtig om te fietsen, maar heeft een duister verleden als bloederig slagveld in de Eerste Wereldoorlog. De Menenpoort in Ieper, monumenten en militaire begraafplaatsen zijn dan ook essentiële onderdelen van de route.

Net als vorig jaar vormt Parijs-Roubaix de apotheose, de Hel van het Noorden wordt ten slotte beschouwd als de ultieme klassieker Vanuit de Westhoek steken we over via smalle binnenweggetjes en plugstreets, maar we rijden ook dwars door Lille. Contrasten als deze maken de route nog mooier en interessanter. De finish ligt uiteraard in het mythische Vélodrome André-Pétrieux. Ik kan me geen betere plek voorstellen om 'de klassieker der klassiekers' af te sluiten.

Anders dan vorig jaar kleuren de kasseien op de Markt in Maastricht deze keer goudgeel in de ochtendzon. Aan de start staan dit jaar Ward Grootjans, Ralph Hoffman, Erwin Sikkens en Yorit Kluitman. De moraal is hoog als we om 7.15 uur vertrekken richting de Cauberg: de beroemde finale van de Amstel Gold Race. Eerlijk gezegd rijden locals zoals ik er zelden omhoog. De laatste keer was zelfs in de vorige Superklassieker. Maar het biedt altijd spektakel. Na deze eerste 'klassieker' rijden we door de glooiende heuvels omzoomd met prachtige bloesem. Veel mooier wordt het niet. Wat een contrast met de vorige keer. Over stille en hobbelige binnenweggetjes volgen we de Maas naar Luik, waar de Côte de Sarolay niet te missen is. In een Luikse voorstad wacht ons vervolgens een prachtige steile klim over kasseien naar Fort Chartreuse. Minder bekend, maar een echt een historisch pareltje!

Via de Côte d'Embourg kruisen we de weg naar de finale van Luik-Bastenaken-Luik. La Roche aux Faucons is een drietrapsraket die ons op de proef stelt. Hoe langzaam je ook klimt, het is altijd afzien. Vooral het stuk aan het eind dat veel steiler blijkt dan het er op tv uitziet. Over glooiende wegen doorkruisen we de magnifieke Condroz. Dit jaar laten we het Maasdal links liggen en maken we meer hoogtemeters, maar de uitzichten en de charmante Ardenner dorpjes zijn de moeite waard. De kilometers vliegen voorbij en de afslag naar de Chemin des Chapelles doemt op... de eerste Muur wacht!

Vanaf 1985 vormt de Muur van Hoei venijnige finale van de Waalse Pijl. De koers waarin explosieve lichtgewichten als Valverde zich onderscheiden in de beroemde bocht van Claude Criquielion. De stijgingspercentages zijn ook voor ons even indrukwekkend als angstaanjagend. We kiezen dan ook voor een constant tempo in plaats van volle bak, want er wacht ons nog een Muur. Na een welverdiend kopje koffie in het plaatselijke wielercafé laten we de Ardennen en hun klassiekers achter ons. Bossen maken plaats voor glooiende velden zover het oog reikt. Geen meter van de smalle wegen is vlak of recht op weg naar de eerste kasseienstroken. We passeren het monument van Waterloo en de stukken met kasseien en gravel volgen elkaar rap op. De meeste ‘secteurs’ liggen er beroerd bij en dit is nog maar een voorproefje van wat er morgen volgt. Ondertussen volgen we ook de heroïsche finale van de echte Parijs-Roubaix van die dag. Tussen de bloeiende hyacinten in het Hallerbos zien we hoe Dylan van Baarle voor het eerst een monument wint. Zijn finish is de voorbode van onze eigen grote finale.

Na bijna 250 kilometer rijden we Geraardsbergen binnen en gloort rechts de Muur, misschien wel de beroemdste en meest gevreesde klim van Vlaanderen. We hebben het nu zwaar, maar toch genieten we op de top van het uitzicht en voelen we ons een beetje alsof we net een Klassieker hebben gewonnen. We overnachten in stijl in hotel Flandrien. De eigenaren zijn echte wielerliefhebbers en het is een unieke accommodatie in de regio. Met talrijke klassieke racefietsen, waaronder de voorgangers van onze exemplaren, ademt dit hotel één en al wielerliefde. We genieten van een welverdiend biertje en avondmaal, eindelijk kunnen we ontspannen.

Met een hartig ontbijt in de mik gaan we weer op pad. Er is weinig tijd om de benen op te warmen. De Valkenberg is de openingsklim van ons stuk van de Ronde van Vlaanderen. We stuiteren over de ene kasseienstrook na de ander, subliem! Pijn en genot liggen hier heel dicht bij elkaar. Op de Taaienberg schakelen we op. Niet zo indrukwekkend als ooit Tom Boonen, maar toch. Na de Berg ten Houte beginnen we aan de Paterberg en de Oude Kwaremont. Als we deze toppen hebben bedwongen, rijden we over enkele kasseien in de Varentstraat richting de Tiegemberg.

Om ons heen maken de heuvels plaats voor vlaktes. 40 kilometer lang malen we het buitenblad rond en we komen langs de Menenpoort in Ieper. Bij dit imposante bouwwerk ter nagedachtenis aan de 55.000 vermisten uit WOI start sinds 2020 Gent-Wevelgem. Wij zijn nu halverwege de dag. Met nog 100 kilometer voor de boeg luidt de Scherpenbergweg het slot in van het Belgische deel van onze tocht. Prachtige vergezichten doen ons even de pijn in onze benen vergeten. De steile Schomminkelstraat en Baneberg zijn opwarmertjes voor de beroemde en beruchte Kemmelberg. De aanloop doet denken aan de Eyserbosweg in Zuid-Limburg: gemeen steil. Maar eenmaal op de kasseien begint de ellende pas echt en kunnen we niets anders doen dan stoempen.

De naam Plugstreets komt van de Engelse ‘vertaling’ tijdens WOI van de naam van het dorp Ploegsteert, de geboorteplaats van wijlen Frank Vandenbroucke. In 2019 waren drie stukken met deze 'gravelwegen' opgenomen in het vernieuwde parcours van Gent-Wevelgem. Ze zijn niet zo heel lastig en de landelijke ligging is hoofdreden dat er een paar in zitten. De zon gaat langzaam onder als Frankrijk eindelijk in zicht komt. We rechten nogmaals onze ruggen en verleggen onze kettingen naar rechts. In een mum van tijd rijden we door de stad Lille heen.

In Templeuve duikt de eerste kasseienstrook van Roubaix op, die de naam l'Epinette draagt. Deze wordt snel gevolgd door Moulin-de-Vertrain. De stof van de koers van de dag ervoor lijkt nog in de lucht te hangen, net als de spanning. Onze finish ligt binnen bereik en de euforie stuwt ons over de kasseien. Bourghelles, Wannehain, Camphin-en-Pévéle, de namen van de stroken klinken lyrisch,... maar ze doen veel pijn. Je moet ze zelf rijden om te ervaren hoe zwaar het echt is om een goede lijn te vinden en houden. Of zoals Ward het zegt (na zijn tweede lekke band): “Dit heeft weinig meer met wielrennen te maken.” Op de beroemde Carrefour de l'Arbre proberen we nog één keer de pijn te negeren. Onze zitvlakken en handen zijn kapot. De smalle stroken modder langs de kasseien bieden enig soelaas. We stuiven door Gruson en Ham en rijden in het laatste daglicht eindelijk Roubaix in. De laatste kasseienstrook, Espace Charles Crupelandt, is bedwongen en blij draaien we het Vélodrome in voor een paar welverdiende ererondjes. Wat een fantastische belevenis is de Superklassieker deze tweede keer geweest! Voor mij vormen twee dagen met deze groep de gouden formule om optimaal te genieten van het beste uit de voorjaarskoersen en alle schoonheid ertussen. Mijn liefde voor de klassiekers is alleen maar gegroeid en ik kijk nu al uit naar de volgende editie!