Wies Terryn wilde al fietsenmaker worden toen ze nog een klein meisje was. Toen ze een kind was, spoorde haar vader haar aan om haar eigen fietsen te repareren. Eerst liet hij haar zien hoe je een band verwisselt. Toen liet hij haar de ketting vervangen. Al snel haalde ze haar fietsen uit elkaar en zette ze weer in elkaar, altijd trachtend meer te leren over hoe ze functioneerden. Als er iets kapot was, probeerde zij het te repareren, net zolang tot zij het voor elkaar had. Ze droomde ervan ooit haar eigen fietsenwinkel te hebben.
Als er koersen in de buurt waren, gingen zij en haar familie kijken. Zij fietste naar de Tour de France toen die door België trok en zag Marc Wauters de gele trui aantrekken. Ze won kaartjes van een krant en zo kon ze Mario Cipollini de wereldkampioenschappen in Zolder zien winnen.
Ondertussen was ze bezig met haar eigen sportieve carrière. Als tiener behoorde zij tot de top 20 hardlopers van België op de 800 meter en de 1500 meter. Ze bracht het grootste deel van haar vrije tijd door met reizen naar wedstrijden. Jammer genoeg dwong het syndroom van Guillain-Barré haar te stoppen met op de baan te lopen. Toen ze 17 was, raakten haar benen en armen tijdelijk verlamd. Ze besloot te gaan studeren om lerares te worden.
Zeven jaar lang werkte ze in klaslokalen, gaf ze les aan schoolkinderen. Toch hield ze vast aan haar meisjesdroom. Ze was gefascineerd door fietsen en hield van sport. Toen zij de kans schoon zag om in haar plaatselijke fietsenwinkel, Ghislain Cycles, te gaan werken, stopte zij met lesgeven en wilde zij mechanieker worden.
Het was niet gemakkelijk. Zij was de enige vrouw.
"Het was moeilijk voor onze klanten om mij vragen te stellen, omdat ik een vrouw ben", zegt ze. "Ze vonden het gemakkelijker om mijn mannelijke collega's te vragen. Met het werk ook. Ik moest bewijzen dat ik het kon. Ik was de enige vrouw die technisch werk deed. De enige andere dames werkten in het kantoor, en ik stond daar tussen de mannen. Voor de mannelijke acceptatie dat een vrouw het werk kon doen, moest zij alles twee keer doen, terwijl een man het maar één keer hoefde te doen."
Wies bewees keer op keer dat zij het werk goed kon doen.
Na een paar jaar nam SEG Racing Academy contact met haar op. Ze waren op zoek naar een wedstrijdmechanieker voor hun Nederlandse developmentteam en hadden gehoord dat zij misschien wel belangstelling had. Dat had ze zeker. Het was een kans om terug te keren naar de wereld van topsport, waar zij altijd van had gehouden.
Zij besloot ontslag te nemen bij de fietsenwinkel en kreeg een baan bij de technische servicedienst van Ridley, zodat zij in de weekenden bij de wedstrijden kon zijn. Ze begon ook met het geven van avondlessen in fietstechniek.
Ze heeft veel goede herinneringen aan haar tijd bij SEG. Een hoogtepunt was het Nederlands kampioenschap van 2019 in Ede, waar ze werkte voor de winnaar Fabio Jakobsen, die koerste met de steun van zijn toenmalige team. Ze is ook trots op renners als Cees Bol en Jordi Meeus, met wie ze werkte toen ze net begonnen en die inmiddels profs van het hoogste niveau zijn. Werken voor SEG Racing Academy voelde als thuiskomen.
"Je was een van de teamleden", zegt Wies. "Als de fiets van een renner perfect was, was je tevreden als hij met een goed gevoel over de finish kwam. Jij vormde een van de schakels in de ketting. Als mechanieker in een team maak je van alles mee: van de voorbereiding tot de finish van een koers. Je beleeft het samen met de renners."
De jonge renners van SEG waren zeer enthousiast over het werk van Wies. Degenen die de World Tour hebben gehaald, komen nog steeds langs om haar te gedag te zeggen als ze haar bij de koersen zien. Ze werkt nu voor het Neutrale Service Team van Shimano.
Vorig jaar waren er relatief weinig wedstrijden voor haar te doen bij SEG, dit als gevolg van de COVID-19 beperkingen.Ze probeerde zich aan te melden bij verschillende World Tour-ploegen, maar kreeg van geen enkele een antwoord. Niemand wilde haar een kans geven. Toen stelde een van de sportdirecteuren van SEG haar voor aan Richard Groenendaal van Shimano. Hij nam haar mee naar een wedstrijd om haar te zien werken.
"Met Richard was één race genoeg", zegt Wies."Hij zag gewoon dat ik capabel was. Dat waardeer ik echt."
Wies werd aangenomen en heeft sindsdien met Shimano in enkele van de grootste wedstrijden in het professionele wielrennen gewerkt. Ze houdt van de druk. Ze houdt van werken in de World Tour. Daar hoort ze thuis.
"In een race", zegt ze, "heb je misschien niets te doen, maar op het beslissende moment, als je een wiel moet verwisselen, moet het perfect zijn. Je kunt je geen fouten permitteren."
Wies is nog steeds de enige vrouwelijke mechanieker die in de World Tour werkt. Dat frustreert haar. Fietsen repareren wordt door velen nog steeds gezien als een mannentaak. Maar Wies heeft verstand van fietsen. Een wiel is goed of niet. Een derailleur is perfect afgesteld of niet.
"Ik ben er zeker van dat ik een betere mechanieker ben dan sommige van mijn mannelijke collega's in het peloton", zegt ze. "Ik weet zeker dat ik het werk net zo goed of beter kan doen dan zij."
Op de avondschool waar ze les geeft, heeft Wies nog nooit een vrouwelijke student gehad. Dat frustreert haar ook.
"Het is niet zo dat vrouwen geen 'werk voor mannen' kunnen doen of dat mannen geen 'vrouwenwerk' kunnen doen", zegt ze. "Je moet doen wat je wilt doen."
Haar advies voor jonge meisjes die van fietsen houden en misschien mechanieker willen worden, is: "Je moet het proberen. Denk niet, 'Wow, het is voor mannen, dus ik ga het niet doen'. Je moet het doen. Doe het!"
