Het combineren van #dadlife met #bikelife kan een uitdaging zijn. Toen SHIMANO-rijder @nasraddinetouhami eerder dit jaar vader werd, kostte het wat tijd en moeite om het evenwicht te (her)vinden. Maar hij slaagde erin een weekendje weg te plannen met een van zijn fietsvrienden en deelde zijn ervaring.
Achter me sluit ik zachtjes de slaapkamerdeur bij onze kleine man in het midden van de nacht. Een paar weken na de geboorte van onze zoon stap ik even uit de babybubbel. Geen luiers verschonen, flesjes klaarmaken of zenuwachtig doen over tijden en schema's. In plaats daarvan een weekend in de Vogezen. Geniet van het fietsen en een paar dagen vrijaf. Plezier staat op de eerste plaats.
Welkom bij het vaderschap
Enkele weken geleden is ons leven totaal veranderd door de komst van onze zoon Casijn. Wij hebben van vrienden en familie van dichtbij kunnen zien en horen wat het ouderschap betekent. Er zijn ook 1.001 theorieën die je moeten helpen met de voorbereidingen. Het idee is dat je weet wat je kunt verwachten. Niets blijkt minder waar te zijn. De eigen ervaring van het ouderschap is onbeschrijfelijk. De impact ervan op je leven mag niet onderschat worden. Van het ene op het andere moment heb je nauwelijks meer controle over je eigen schema en draait alles om je pasgeboren kind. Het betekent veel verantwoordelijkheid en verandering. Een paar weken later kan ik zeggen dat het allemaal meer dan de moeite waard is. Ik zou de blik in zijn ogen, zijn lach en het gebrabbel niet willen missen. Het klinkt als een cliché, maar het is er niet voor niets een!
Een evenwichtsoefening
Natuurlijk gaat het leven door. Zo is er een full-time baan en een passie voor de fiets. De combinatie met het ouderschap vereist het juiste evenwicht. Het is niet vanzelfsprekend dit te vinden en het hangt er vaak ook van af hoe 'gemakkelijk' je kind is. Goede communicatie, planning en wederzijds begrip zijn eveneens van cruciaal belang. Gelukkig hebben we dit snel gevonden en lijkt Casijn zich voorbeeldig te ontwikkelen. Dit gaf me de ruimte om al na een week weer op de fiets te stappen. Dit moment is voor mij niet alleen een manier om fit te blijven. Het fietsen geeft mij ook mentale rust, dat is heel belangrijk voor mij. Het geeft me de energie om de onvermijdelijke verminderde slaap aan te kunnen. Het helpt me het vaderschap meer en meer te waarderen. Tot verbazing van mijn fietsmaten lijkt minder slaap geen invloed te hebben op mijn prestaties. Het ene na het andere PR sneuvelt terwijl ik geniet van elk moment op de fiets.
Uit de babybubbel
Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Het verlangen naar een reis naar het buitenland neemt dus langzaam maar zeker toe. Ook bij Ralph Hoffman, een goede vriend van me en vader van twee jonge dochters. Klimmen heeft onze voorkeur en om de impact zo klein mogelijk te houden, is één nacht weg van huis de max. Ons oog valt al snel op de Vogezen. Dit laaggebergte ligt op slechts 4,5 uur rijden en heeft beklimmingen met meer dan 1.000 hoogtemeters. Dat klinkt als een uitdaging. De datum is vastgesteld, de routes zijn uitgestippeld en het thuisfront is overtuigd en heeft groen licht gegeven. De voorpret en vooral de voorbereiding kunnen beginnen.
Met de lange beklimmingen en de lengte van de routes die voor ons liggen, is enige voorbereiding wel nodig. We hebben een maand om de conditie aan te scherpen. Onze situatie dwingt ons om de tijd efficiënt te gebruiken. Dit doen we door ritten van lage intensiteit met een focus op hoogtemeters af te wisselen met korte ritten op een hoge hartslag en hoog vermogen. Gelukkig beginnen de trails zowat in mijn achtertuin en zo verandert mountainbiken al snel in een intervalsessie. Ideaal om de laatste percentages te verbeteren.
De grand depart
Het is mistig als ik op zaterdagochtend om 3:15 uur het huis verlaat, moeder en zoon slapen nog. Ik pik Ralph op en we zetten koers naar Frankrijk. Bij zonsopgang zien we de eerste contouren van de Vogezen. De mist zorgt voor het gedroomde magische najaarskarakter.
Na een korte stop in ons hotel in Guebwiller gaan we verder naar het vertrekpunt aan de voet van de Col de Amic in Soultz-Haut-Rhin. De thermometer geeft slechts 6 graden aan en de mist lijkt ook aan te houden. Met de wetenschap dat het later op de dag in de zon wel 20 graden kan worden, is de kledingkeuze van essentieel belang. In dit soort situaties kies ik altijd voor laagjes die je onderweg makkelijk aan en uit kunt trekken. Een goede baselayer is een must bij zowel warme als koude omstandigheden, die helpt tegen de kou en absorbeert zweet. We trekken ook een Evolve shirt aan met korte mouwen en armwarmers. Om ons te wapenen tegen de ergste kou in de ochtend en de lange afdalingen, kiezen we ook voor het S-PHYRE windjack met korte mouwen. We houden de beenspieren warm met de Evolve lange broek. Wat opvalt is de fluweelzachte stof. Het materiaal voelt prettig aan en is zo soepel dat de nadelen van een lange broek bijna teniet worden gedaan.
Terug in de tijd
De eerste kilometers van de rit voeren ons over golvend terrein naar de voet van de Grand-Ballon in Wattweiler,. Watts in a name! De Vogezen zijn geen Alpen, maar met meer dan 1.000 hoogtemeters over 21 kilometer doet deze klim er niet veel voor onder. We gaan omhoog door het dichte bos. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd er op de flanken van deze berg veel gevochten tussen de Fransen en de Duitsers. Ter herinnering aan de bloedige veldslag waarbij 30.000 soldaten het leven lieten, staat op de Hartmannswillerkopf een indrukwekkend monument. Dit is een van de vier nationale monumenten van de Eerste Wereldoorlog in Frankrijk. Dit strategisch gelegen gebied heeft een complexe geschiedenis. Zo is de Elzas ooit door Duitsland geannexeerd en is er zelfs een poging ondernomen om de regio autonoom te maken. Tot dusver zonder succes, maar tot op de dag van vandaag zijn er voorstanders van dit idee die dat niet onder stoelen of banken steken. 'Elsass Frei' is hier nog op vele muren geschilderd.
Top in zicht
Op 900 meter hoogte gaan we over de top van Vieil Armand. In de korte afdaling die volgt, is de spanning even minder. Het bos heeft plaats gemaakt voor weiden, waardoor de top van de Grand-Ballon in zicht komt. De laatste 6 kilometer zijn nog behoorlijk steil. Met nog meer dan 137 kilometer te gaan, bereiken we onze eerste top. De Grand Ballon maakt deel uit van de Routes de Cretes, een 90 kilometer lange weg over de hoogste toppen van de Vogezen. Op meer dan 1.300 meter hoogte is het ook merkbaar kouder. De ritsen gaan dicht en de armstukken gaan omhoog. We dalen af naar de Markstein, de place to be voor wintersporters en paragliders. De wind heeft hier vrij spel, we maken ons zo klein mogelijk. Op dit heuvelachtige terrein worden snelle stukken afgewisseld met kuitenbijters. Snel rijden is hier niet mogelijk. Na 25 kilometer komen we aan de voet van de Hohneck. Een doodlopende zijweg vanaf de Routes des Cretes, maar de haarspeldbochten en fantastische uitzichten boven op de 1.364 meter hoge top, maken het de extra inspanning meer dan waard.
Oorlogslittekens
Op de top van de Col de la Schlucht verlaten we de Routes des Crêtes. De afdaling naar Soultzeren is een racebaan. In een mum van tijd staan we aan de voet van de Col du Wettstein. De frisse wind maakt plaats voor een brandende zon, de temperatuur is ook beduidend hoger. Laagjes lijken vandaag de juiste kledingkeuze te zijn. De armstukken gaan uit, het zweet stroomt onder de helm vandaan, maar we rijden de berg op met een glimlach van oor tot oor, want het is hier zo mooi. En ook hier zijn de littekens van de Eerste Wereldoorlog duidelijk zichtbaar. Onder andere Mémorial du Linge, de Duitse begraafplaats van Hohrod en talrijke bunkers symboliseren de verschrikkelijke strijd die in dit gebied werd geleverd. Wij beschouwen het als een voorrecht dat wij vandaag in alle vrijheid van de natuurlijke schoonheid kunnen genieten.
Wijngaarden zo ver als we kunnen kijken
Bij het binnenrijden van Niedermorschwir slaan we linksaf een vervelende, steile landbouwweg in. Het asfalt maakt al snel plaats voor gravel. De bossen ruilen we in voor wijngaarden zo ver als het oog kan zien. Een abrupte overgang die kenmerkend is voor deze streek. Het uitzicht is adembenemend. We zouden bijna de op de loer liggende hongerklop vergeten. Een bakkerij is snel gevonden in het charmante Eguisheim.
Onze batterijen zijn weer half opgeladen om aan het laatste deel van de rit te beginnen. Ik ben ervan overtuigd dat we nagenoeg vlak terrein hebben tot aan de Col de Amic. Ralph helpt me onmiddellijk uit die droom. Wat ons te wachten staat is een heuvelachtig terrein dat vergelijkbaar is met ons trainingsgebied in Zuid-Limburg, bekend van de Amstel Gold Race. Geen meter is vlak, de ene kuitenbijter volgt de andere op. De benen lopen sneller en sneller vol en herstel is niet meer mogelijk. En toch genieten we met volle teugen van dit prachtige decor.
De laatste horde
In Soultz-Haut-Rhin rijden we de auto voorbij. Als Ralph ziektesymptomen begint te vertonen, maakt hij een verstandige keuze. In het kielzog volgt hij me in de auto over de laatste hindernis: de Col de Amic. De schemering maakt het bos waar deze klim doorheen kronkelt nog donkerder dan het al is. Met nog 10 kilometer klimmen te gaan, voelt het als een race tegen de klok. Het doel is tenslotte om de ondergaande zon op de foto te krijgen. Eenmaal uit het bos is de beloning daar. Een mooie zonsondergang onder een dreigend wolkendek. Bij het laatste beetje daglicht maak ik het beste van de afdaling, want ik moet en zal de route afmaken. Na 7 uur komt er een einde aan een lange dag. Maar we hebben ervan genoten. De zware rugzak met reservemateriaal en camera-apparatuur hielp niet op deze zware route. Voor nu gaan we over op de herstelmodus en zien we wel wat morgen brengt.
Ziek
Helaas verloopt de nacht niet zoals gepland. Op weg naar de Vogezen voelde geen van ons zich erg goed. De kinderen zijn de hele week verkouden geweest en wij zijn de volgende. Met Ralph gaat het van kwaad tot erger. De misselijkheid is zo erg dat je weinig slaap vat. Toch komen we vol goede moed om 06:30 uit bed. Het vooruitzicht van zonsopgang op de Routes des Crêtes is natuurlijk erg bevorderlijk.
De temperatuur ligt rond het vriespunt. De S-PHYRE winterjas en winterhandschoenen komen nu goed van pas. We stappen op de fiets voor een tocht met vergezichten. De zon komt voorzichtig op. De lucht kleurt geel, oranje, blauw en paars. Lage golvende wolken bedekken het bos als een deken. In de verte zien we het Zwarte Woud en zelfs de toppen van het Berner Oberland boven het wolkendek uitsteken. Er is geen wind, we voelen ons even alleen op de wereld! We hadden dit magische moment niet willen missen, het was het waard.
We dalen af naar de Col de Amic. Zon en mist wisselen elkaar snel af met de top van de Vieil Armand als hoogtepunt (foto zonnestralen). Anderhalf uur op een lege maag staat er nu op de teller. Tijd om naar het hotel te gaan en aan te schuiven voor het ontbijt. Helaas is Ralphs fysieke conditie nog steeds niet wat die zou moeten zijn. We slaan de geplande rit van 120 kilometer dan ook wijselijk over. Om eerlijk te zijn, heb ik me ook beter gevoeld. De drang naar mooie herfstbeelden neemt echter de overhand. Bovendien ben ik ervan overtuigd dat frisse lucht de beste remedie is tegen een verkoudheid.
Na een warme douche en het volpakken van de auto zijn we weer op weg naar de Routes Crêtes. Na Markstein stap ik op mijn fiets en Ralph volgt in de auto. Bij Ferme Auberge Breizhousen stoppen we voor koffie. Dit is een van de vele auberges langs de Routes des Crêtes. Met uitzicht op Lac de la Lande en de felgekleurde bossen genieten we van de zon en is het gemis van de geplande rit snel vergeten. Na nog een beklimming van de Hohneck daal ik in recordtijd de Schlucht af naar het Xonruptmeer. Een korte klim in het omringende bos brengt me naar het meer, het eindstation van deze trip. Er is geen betere plaats om onze minireis, die aanvoelt als een volledige vakantie, te beëindigen.
Deze trip smaakt naar meer. In de auto terug naar huis zijn we het er snel over eens: in het voorjaar komen we terug voor nog wat onafgemaakte zaken, daar maken en vinden we wel tijd voor!
Statistieken
- Afstand: 164 kilometer
- Hoogtemeters: 3.422 meter
- Rijtijd: 7:00:36 uur
- Gemiddelde snelheid: 23,4 kilometer per uur
- Ballast: een fototas van ongeveer 10 kilo :-)
- Groepset: Ultegra Di2, DuraAce PowerCrank
- Versnelling: 52x36 (voor), 11-28 (achter)
